زن،دور
مرد،دور
چشم ها ،دور
می شود پله پله اوج گرفت
می شود ذره ذره پایین شد
و تمام روز را
در حسرت خوشبختی تاریک کرد
من ، دور
تو ، دور
دست ها دور
نوازش ت را کم می آورم
و صدای استخوان هایم
درگوش باد می پیچد ...
لیلا/7اسفند1390

خواب هایم را می شکافی
سینه ام را
دردهایم را ...
و نفس هایت
سنگین و گرم
در شب هایم شناوراند
نگاه ت را کجا پنهان کرده ای
که آینه از برهنگی لحظه ها سرریز می شود؟

لیلا/اسفند1390

شاید این سطرها
بهانه ی شعری
در قحطی احساس
وقتی واژه ها جان می دهند
جمله ها نفس بر می شوند
در مکث های مکرر
جایی که وزن و قافیه را
در هزارتوی ذهنم گم می کنم
حروف نام تو می رقصند
و مرا
که سرگشته ای بی زبان ام
به حرف وا می دارند

لیلا اسفند 1390

بی خیال نشسته بودی
جایی حوالی درد
سرود باران می خواندی
و ترانه ی ماه
چیزی در نگاهت لرزید
دستانت را بازکردی
پروانه ای در خیالت افتاده بود
و تو دیگر هم نشین باد نبودی ...

لیلا
اول اسفند 1390

دیگر دلتنگ نیستم
مثل تو که دیگر شبیه آن روزها نیستی
روزهایی که سرگردان چشم های تو بودم
و تو سرگرم تردیدهای عاشقانه ات
حال و هوای این روزهایم
مثل شب های بیداری روزگار تو ست
بی حوصله پر رخوت سرد ...

لیلا
بهمن 1390

چشم هایم را نشانه می روی
تکه هایم را زمین جمع می کند
و رودخانه ای همرنگ تنهایی ام
بر لبانت جاری می شود
دستم به نگاه ت نمی رسد
در آغوشم بگیر ...

لیلا/زمستان1390

در امتداد فصل ها
به واژه صبر می رسم
دست در دست شب
کنار سایه ات پیر می شوم
نگاه کن
زمستان از موهای من آغاز می شود ...

لیلا/26بهمن1390

از زمستانی که دستانت را از من گرفت
تا بهاری که چشم هایم را به شب سپرد
قرن ها فاصله بود
تو دچار سکوت شدی و من
جوانه ها را تا ریشه یخ بستم
و فاصله بین امان دیگر اقیانوس نبود ...

لیلا بهمن 1390

دست به دامان شعرم
در این فضای غریب
وقتی واژه ها از تردید های تو
سرگردان می شوند ...

لیلا
بیست و چهارم بهمن ماه هزار و سیصد و نود

در هوایی که نیستی
نفس شماره می کنم
تا صفر می دوم
به کبودی می رسم
در دقایق درد
...

لیلا
بهمن 1390

در هوایی که نیستی
نفس شماره می کنم
تا صفر می دوم
به کبودی می رسم
در دقایق درد
...

لیلا
بهمن 1390

تو هیچ وقت نبودی
-شکل ماه- را
زل زده بودم به چشم تو
و درست وقتی هلال می شدی
سردم شد
این جا
نه روشنی
نه برف
نه سکوت
دلداری ام نمی دهند
و گرگ های همیشه گرسنه ی تن ات
تا کبودی زوزه می کشند ...

لیلا
بیستم بهمن ماه 1390

وقتی با سکوت
ناگفته ها را اقرار می کنی
جز توفانی از احساس
بر سطرها چه می ماند
معشوقه یا دوست
ظرافتی که زن نوشته هایش را
به چشمان تو می سپارد ...

لیلا هفدهم بهمن 1390

می گویی
دوستت داشتم
دوستت دارم
نمی فهمم
چرا رفتی
چرا ماندم ...

گاهی که خیال می کنم خوشبختم
خودم را به خواب می زنم
تا رد نوازش هایت را دوباره پیدا کنم
می خواستی شاعر چشم هایم باشی
قاتل خنده هایم شدی
آن سوی رویا بی هیچ تاملی به دیدنم بیا
شاید حضور دستهایت
عاشقانه بیدار کند مرا ...