این سطرها برای توست
که نمی خوانی شعرم را
و این واژه های ابری
که تاب می خورند در سرم
چشم های تو را رسم می کنند
بی آنکه نگاهم کنی
و خیال تو را نفس می کشند
بی آنکه یادشان بیاوری
حرف های نگفته در تنم جوانه می زنند
و سکوت تو شبانه هایم را تعبیر می کند
از پیرهنم تا بهار فاصله ای نیست
بنشانم بر شانه های بودنت
زمستان را بی حوصله کن ...

لیلا
19 آبان 1389