زنی بودم
معشوقی که آغوشش مرکز هستی بود
شعرهایم را به آتش کشیدی
بر نگاهم تابیدی
امروز زنی مانده از من
سایه ای که در دوردست غروب می کند
سطرهایش را به فراموشی سپردی
بر دستهایم گریستی
وبودنم را انکار کردی...