به نام هستی بخش

آرام باش عزيز من آرام باش
حكايت درياست زندگى
گاهى درخشش آفتاب، برق و بوى نمك، ترشح شادمانى
گاهى هم فرو مى‏رويم، چشم‏هاى‏مان را مى‏بنديم، همه جا تاريكى است،

آرام باش عزيز من
آرام باش
دوباره سر از آب بيرون مى‏آوريم
و تلألوء آفتاب را مى‏بينيم
زير بوته‏ئى از برف
كه اين دفعه
درست از جائى كه تو دوست دارى طالع مى‏شود

با شمس لنگرودی آغاز می کنم

این روزها اشعار او نزدیک ترین به منند

میلاد پنجره ام را به عزیزانم مدیونم

به عزیزی که اندیشه ی این شروع نو را به من یادآوری کرد

و هر روز تشویقم می کند که بنویس دختر گلم بنویس...

به عزیزم نیما که دستم را گرفت تا این پنجره گشوده شود

پویای مهربانم که برایم جستجو کرد وقت گذاشت و مثل همیشه با من همفکری کرد

و .....

حس غریبی است ...

عریانی فکرم را جشن می گیرم...

از پیله ام بیرون می آیم...

پروانه می شوم.