دیشب ساعت ها به دو زن که مدت هاست به ابدیت پیوسته اند فکر می کردم
هردو زندگی ام را به نوعی تحت تاثیر قرار داده اند
یکی کودکی ام و دیگری آغازین سالهای جوانی را
یکی روزگاری بی دغدغه سراسر خوشی را به من هدیه کرد و دیگری راز شیرینی را با من شریک شد -رازی که شیرین ترین بود-

آغوش یکی امن ترین جزیره ی کودکی ام بود و عطر تنش مایه ی آرامش
با او کوچه های کودکی را دویده ام
و
خانه ی دیگری بهشت بود و دست های مهربانش آشیا نه ای گرم
با او از دلواپسی های عاشقانه ی نوجوانی بسیار گفته ام

و هردو زنان پر قدرتی بودند در زمانه خودشان...
دریا دل و به طرز حیرت آوری شجاع
و
زندگی با هیچ کدام مهربان نبود
شادی ها شان کوچک بود و غم هاشان بسیار
هردو زمستان سفر کردند
و
من فرصت وداع نداشتم
با هیچکدام...
فرصت اینکه بگویم چقدر بودنشان زیبا ست
که چقدر دوستشان دارم
که یادشان همیشه با من است
-که جایشان چقدر خالی ست.