هایده امروز میگفت لیلا این همه غم در نوشته هایت باعث می شود کمتر سراغت را بگیرم
آسمانت همیشه خاکستری
باران در همه ی نوشته هایت جاری
و دنیایی از اندوه در سطر هایت جا دارد
چرا؟؟؟؟
از من خواست از آبی آسمان از سبزی درخت و از زیبایی زندگی بنویسم
گفت از رویای عشق و دوستی های ناب بیرون بیایم
که در حقیقت آنچه من در جستجوی آنم هرگز وجود ندارد
گفت که باید این حال و هوای "عرفانی" را رها کنم و دو دستی روزهای هنوز جوانی ام را بچسبم
گفت که دایما در دنیای اندوه غوطه می خورم و باید فکری به این حال کنم....
...
به خاطر هایده می خواهم شعرهای آبی بنویسم
از خورشید بگویم
و زیبایی ها را که کم هم نیستند بیشتر از همیشه ببینم!
هایده حرفی زد که به مرا سخت به فکر فرو برد
گفت خدا همه ی این غصه خوردن ها و ناراحتی هایت را به حساب نا شکری ات خواهد نوشت
و خوب می دانی که ناسپاسی بد ترین گناهان است!
...
خداوندا ناسپاس نیستم دلم اما بدجور گرفته .
کمک ام کن!

لیلا 23 آگوست 2009