انگار هرگز نرفته ای
که پاشیده می شوی روی لحظه هایم
و صدایم درد می شود در رگ هایت
که عادت کرده اند به نوازش هایم.
و خط های پیشانی ات
که عمیق تر می شوند از بو سه هایم
با چشمان بسته نگاهت می کنم
که با دلم می بینمت
و باور می کنم
خوابی که با تو طی کرده بودم را
در سطرهای شعرم دوباره پیدا می کنم
خاطراتت را به خواب هایم بفرست
تا زخم های تردید در آینه فراموش شوند...

لیلا
آبان 1390

هم بازی دست های توام
هم پای دیوانگی ها
هم پیمان سرگشتگی هات
به نگاهت هوایی می شود دلم
سرت را بالا بگیر
نگاهم کن
در بستر این لاجوردی
چشمان توست
که سپیده را تماشایی کرده...

لبلا
هشتم آبان 1390

هنوز نفس می کشد زمین
هنوز قدم می زند نسیم
و رفتنت در بارش برگ ها معنا می شود
چه ساده است رفتار زندگی
امروز که سفره ی دل پهن می کنیم و
فردا که دانه ی اندوه جمع می کنیم...
لیلا
ششم آبان 1390

مهریه ام را به دستانت می بخشم

از آغوشت جدا می شوم

و عقد نامه پوشالی امان را

هفت بار در چشمانت تطهیر می کنم

هنوز بکارت لب ها و

معصومیت قلبم درد می کند

تیر می کشد

یخ می زند...

احساس می کنم

زنانگی ام با رفتنت عاریه ای شده است

و بلوغ در چهل سالگی

برهنگی ام را به انزوا می برد

خسته ام از خواستن های بی انجام و

نخواستن های مدام

از داستان های ساختگی تحمل و

لبخندهای باسمه ای وفا

در حیرتی پراکنده می شوم

که بودنم را چون کاه بر باد می دهد...

لیلا

پاییز 1390

باد بود
و ابر بود
و آفتاب
و دستان تو که نفس ها را محکم گرفته بود
آه بود
و اشک بود
و شعر بود
و نگاهت که روزگارم را دیوانه می کرد
این واژه ها که می ریزند بر تنت
و این خنده ها که می شکفند بر پیرهنت
بوی باران می دهند
و طعم اشک
و خاطرات زنی که خواستنش آغوشت را شعله ور کرد...
لیلا
چهارم آبان 1390

مو سپید نکرده ام در آسیاب زندگی
صبر از تو سیاهم کرده است
زاده شدم تا تحمل را بر دوش کشم
می میرم تا غربت را جاودانه کنم ...

لیلا
یکم آبان ماه 1390

جهان انگار
جایی میان لبخند هامان سرگردان مانده است
روزها ، به نیامدنت عادت کرده اند
وشب ها ،تاریکی را با چشمها تقسیم می کنند
نبودنت
روانداز صد تکه ای ست
که تنهایی ام را گرم نمی کند...
لیلا
نوزدهم مهر هزارو سیصدو نود

تا سنگ می شوی
آب می شوم
شاید روزی به دلت راه باز کنم
تا جاری شوم
کوه می شوی
تا صعود کنم به بودنت
از مرگ دل بریده ام
آب نمی شوی
سنگ می شوم ...
لیلا
مهر 1390

گوش کن محبوب کوچک تحملم
من از نبود صدات حرف می زنم
که نمی دانی پاییز فصل من نیست
و رنگ ها در جامه دانم همه خاکستری ست
که دیوار امتداد نیامدن است
و جاده دلیل دور شدن
که نمیدانی چگونه ببوسی ام
و نیستی که در آغوش بگیری ام
و نمی آیی تا ببارانی ام
و خیال می کنی کوه به کوه میرسد
و آدم به آدم نمی رسد
و می خندی که ، هرگز نفهمیده ام!
بدان این روزها زمین گرد نیست
آسمان، گنبد فیروزه ای نیست
و ماه شبهای تاریک را فروغی نمی بخشد
این روزها ،زن ها تاجر
مردها شعبده باز
و زندگی دالان تاریکی است که در آن گیج می خورند
و من
آنقدرازآدم ها دورم
که دلتنگ ثانیه ها هم نمی شوم ...

لیلا
سیزده مهر 1390