مادر بزرگ می گفت
پلک راستت که بپرد
خبرهای خوب خواهی شنید
حالا نیست که ببیند
تو رفته ای و
پلک راستم بی وقفه می پرد...
لیلا
آذر 1390
دو داستان
۵ سال قبل
۱۳۹۰ آذر ۸, سه‌شنبه
آغاز که می شوی
فراموش می کنم
چه تنها بوده ام
و حرف هایت باغ های بی برگی را
هزار باره شکوفا می کنند
من پرنده خیال پردازی هستم
که پرواز را در آشیان تو گم کرده است
و لحظه های بی تابی را بی صدا
بر پاره های روز و شب ام می دوزم
محبوب من
تو هم آواره ای مثل شعر من
که تنها در هوای تو غزل می شود
و از ما تنها لب هایی می مانند
که دوستت دارم را تکرار می کنند...
لیلا
هشتم آذر ماه نود
فراموش می کنم
چه تنها بوده ام
و حرف هایت باغ های بی برگی را
هزار باره شکوفا می کنند
من پرنده خیال پردازی هستم
که پرواز را در آشیان تو گم کرده است
و لحظه های بی تابی را بی صدا
بر پاره های روز و شب ام می دوزم
محبوب من
تو هم آواره ای مثل شعر من
که تنها در هوای تو غزل می شود
و از ما تنها لب هایی می مانند
که دوستت دارم را تکرار می کنند...
لیلا
هشتم آذر ماه نود
۱۳۹۰ آذر ۱, سه‌شنبه
۱۳۹۰ آبان ۳۰, دوشنبه
۱۳۹۰ آبان ۲۹, یکشنبه
۱۳۹۰ آبان ۲۶, پنجشنبه
از سطری به سطر دیگر
واژه ها از دستانم لیز می خورند
هزار فعل صرف نشده
به من می خندند
انگار مفعول بی واسطه هرگز ندیده اند.
بی رمق روی کاغذ نشسته،
درگیر فاعل های ناشناخته ام
مبهوت صفت های برترین
درگیر قیدهای همیشه ام.
نقطه های سرگردان این گوشه ، آن سو
و من که لبریزم از سوال های بی علامت
تو را به حرمت نانوشته ها
و آبروی افسانه ها
رها کن خیالم را، رها
بگذار دوباره بنویسم.
لیلا
سی ام آبان 1390
واژه ها از دستانم لیز می خورند
هزار فعل صرف نشده
به من می خندند
انگار مفعول بی واسطه هرگز ندیده اند.
بی رمق روی کاغذ نشسته،
درگیر فاعل های ناشناخته ام
مبهوت صفت های برترین
درگیر قیدهای همیشه ام.
نقطه های سرگردان این گوشه ، آن سو
و من که لبریزم از سوال های بی علامت
تو را به حرمت نانوشته ها
و آبروی افسانه ها
رها کن خیالم را، رها
بگذار دوباره بنویسم.
لیلا
سی ام آبان 1390
۱۳۹۰ آبان ۲۴, سه‌شنبه
دلم به بوی درد آغشته است
دستانت به بوی دلم
فاصله ها آنقدر بزرگ شده اند
که بر حرمت چشم شوریده اند
قسم خورده بودم
رویا در استخوان بپرورانم
و یادت را
در یاخته ها تکثیر کنم
باور نداشتم اما
این روزها مریم ها فراموش کار و
زهدان حافظه ها سترون است
بگذار بی قراری در دلت دست و پا بزند
و زخم هایت جوانه کنند
تا فراموش کنی
خاطره ها را مثله کردم
و لب هایم را به سیاه مست سکوت بخشیده ام...
لیلا
24آبان 1390
دستانت به بوی دلم
فاصله ها آنقدر بزرگ شده اند
که بر حرمت چشم شوریده اند
قسم خورده بودم
رویا در استخوان بپرورانم
و یادت را
در یاخته ها تکثیر کنم
باور نداشتم اما
این روزها مریم ها فراموش کار و
زهدان حافظه ها سترون است
بگذار بی قراری در دلت دست و پا بزند
و زخم هایت جوانه کنند
تا فراموش کنی
خاطره ها را مثله کردم
و لب هایم را به سیاه مست سکوت بخشیده ام...
لیلا
24آبان 1390
۱۳۹۰ آبان ۲۳, دوشنبه
درختی روییده در دلم
برگ هایش شکل دهانت
و پرندگانی عجیب
در من لانه ساخته اند
که به هیچ کرانه ای کوچ نمی کنند
آغوشت شرق بنفشه است
و مکانی امن برای عاشق شدن
واژه ها از سرانگشتنام می چکند
روی پوستت می نشینند
و لب بسته می گویند
بخوان
به نام زندگی
به نام عشق
به نام ''ما'' بخوان
و گلویم صدا را گم می کند
وقتی خیالت شعرم را نوازش می کند
لیلا
بیست و سوم آبان 1390
برگ هایش شکل دهانت
و پرندگانی عجیب
در من لانه ساخته اند
که به هیچ کرانه ای کوچ نمی کنند
آغوشت شرق بنفشه است
و مکانی امن برای عاشق شدن
واژه ها از سرانگشتنام می چکند
روی پوستت می نشینند
و لب بسته می گویند
بخوان
به نام زندگی
به نام عشق
به نام ''ما'' بخوان
و گلویم صدا را گم می کند
وقتی خیالت شعرم را نوازش می کند
لیلا
بیست و سوم آبان 1390
۱۳۹۰ آبان ۲۲, یکشنبه
۱۳۹۰ آبان ۲۱, شنبه
همیشه شعر زبان دوست داشتن نیست
گاهی واژه ها پیام آوران درداند
و سطرها ملهمان رسولان جدایی
همیشه ماندن دلیل دوست داشتن نیست
و رفتن ساده ترین پاسخ ندانستن
گاهی که فاصله ها درمان زخم ها می شوند
و نبودن ها برهان فراموشی ها،
دلتنگی دلیلی می شود برای دور از هم ماندن
و صداقت تازیانه ایست بر تن دوستی
گاهی بغض ها نشانه های آرامش اند
و اشک ها ویرانگر آشیانه ها
و درست در همین لحظه هاست
که به چشم هایم شک می کنم
و به قلبم
که هنوز بعد از این هبوط
به طلوع ستاره امید دل بسته است
و با صدای بلند با خود می خندم
که چه ساده باورم هنوز...
لیلا
یک بامداد دوازدهم نوامبر دوهزارو یازده
گاهی واژه ها پیام آوران درداند
و سطرها ملهمان رسولان جدایی
همیشه ماندن دلیل دوست داشتن نیست
و رفتن ساده ترین پاسخ ندانستن
گاهی که فاصله ها درمان زخم ها می شوند
و نبودن ها برهان فراموشی ها،
دلتنگی دلیلی می شود برای دور از هم ماندن
و صداقت تازیانه ایست بر تن دوستی
گاهی بغض ها نشانه های آرامش اند
و اشک ها ویرانگر آشیانه ها
و درست در همین لحظه هاست
که به چشم هایم شک می کنم
و به قلبم
که هنوز بعد از این هبوط
به طلوع ستاره امید دل بسته است
و با صدای بلند با خود می خندم
که چه ساده باورم هنوز...
لیلا
یک بامداد دوازدهم نوامبر دوهزارو یازده
۱۳۹۰ آبان ۲۰, جمعه
تنها که می شوم
ثانیه ها می ایستند
پنجره دهان باز می کند
و آینه تصویرم را می بلعد
گیسوانم سیاه
لب هایم سرخ
و قلبم آبی ترین منشور آسمان است
غلت می زنم بر چروک خسته این شب ها
ودستهایم حجم تاریکی را در آغوش می گیرند
که نشانی از ستاره ندارد
و گلویم صدایی را کم می آورد
که با آواز سینه سرخ ها قرابتی ندارد
حس می کنم شانه هایت را
در آستانه وهم گم کرده ام
و خستگی هایم
درتکرار فاصله ها پر رنگ می شوند
دوباره عاشق می شوم
واین بار از همبشه تنها ترم...
لیلا
بیستم آبان 1390
ثانیه ها می ایستند
پنجره دهان باز می کند
و آینه تصویرم را می بلعد
گیسوانم سیاه
لب هایم سرخ
و قلبم آبی ترین منشور آسمان است
غلت می زنم بر چروک خسته این شب ها
ودستهایم حجم تاریکی را در آغوش می گیرند
که نشانی از ستاره ندارد
و گلویم صدایی را کم می آورد
که با آواز سینه سرخ ها قرابتی ندارد
حس می کنم شانه هایت را
در آستانه وهم گم کرده ام
و خستگی هایم
درتکرار فاصله ها پر رنگ می شوند
دوباره عاشق می شوم
واین بار از همبشه تنها ترم...
لیلا
بیستم آبان 1390
۱۳۹۰ آبان ۱۹, پنجشنبه
۱۳۹۰ آبان ۱۸, چهارشنبه
رنگ به رنگ بنفشه ها ، عجیب
به نگاهت سنگ می زنم
بال به بال پروانه ها ، غریب
به پروازت بند می زنم
من،
نه گلی
نه آسمانی
نه ستاره ای
که دلم لک می زند برای انار
که خیال می کردم دانه های قلبت
سرخ سرخ ، تمام عیار
به لب هایت بوسه می زنم
تو ،
نه بغضی
نه گریه ای
که شعری از گلوی من
و فریادی شکسته بر جناغ سینه ام ...
لیلا
هجدهم آبان ماه 1390
به نگاهت سنگ می زنم
بال به بال پروانه ها ، غریب
به پروازت بند می زنم
من،
نه گلی
نه آسمانی
نه ستاره ای
که دلم لک می زند برای انار
که خیال می کردم دانه های قلبت
سرخ سرخ ، تمام عیار
به لب هایت بوسه می زنم
تو ،
نه بغضی
نه گریه ای
که شعری از گلوی من
و فریادی شکسته بر جناغ سینه ام ...
لیلا
هجدهم آبان ماه 1390
۱۳۹۰ آبان ۱۵, یکشنبه
روبروی کلیسای نوتردام
کافه ای ایست که
چای سیاه دارجلینگ اش
به لعنت خدا هم نمی ارزد!
چند ساعت گذشته از نیمروز
آفتاب و نسیم پاییز
من و تو
شانه به شانه، کنار هم
کاش میشد خاطرات را
آونگ میزها صندلی ها ،
فنجان ها و قوری ها کرد
و آسمان آبی آن روز را
تن پوش روزهای خاکستری فردا ...
و دوباره سرگردان رویا شد
ودر امتداد رود سن
تا مرز دوست داشتن دوید...
لیلا
پاییز 2011
کافه ای ایست که
چای سیاه دارجلینگ اش
به لعنت خدا هم نمی ارزد!
چند ساعت گذشته از نیمروز
آفتاب و نسیم پاییز
من و تو
شانه به شانه، کنار هم
کاش میشد خاطرات را
آونگ میزها صندلی ها ،
فنجان ها و قوری ها کرد
و آسمان آبی آن روز را
تن پوش روزهای خاکستری فردا ...
و دوباره سرگردان رویا شد
ودر امتداد رود سن
تا مرز دوست داشتن دوید...
لیلا
پاییز 2011
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
